ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ

1
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ

Το πλέον αξιόλογο συμβάν στην ρωσική εκκλησιαστική ιστορία του παρόντος αιώνος, είναι το μεγάλο σχίσμα μεταξύ του Πατριαρχείου Μόσχας (της «Σοβιετικής Εκκλησίας») και της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας (της Εκκλησίας των Κατακομβών) το έτος 1927. Τα αίτια αυτού του σχίσματος ξεκινούν από τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 και την Πανρωσική Σύνοδο (SOBOR) η οποία έγινε το 1917-1918.


Από το Νοέμβριο του 1917 άρχισε η Μπολσεβική καταδίωξη κατά της Εκκλησίας με την εκτέλεση των Ιερέων και λαϊκών, την καταστροφή ναών και μοναστηριών και την καταπάτηση των ιερών πραγμάτων. Τον Ιανουάριο του 1918, οι Μπολσεβίκοι επιχείρησαν να νομιμοποιήσουν αυτή την καταδίωξη με ένα νόμο σχετικό με το διαχωρισμό της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Τον ίδιο μήνα ο Πατριάρχης Τύχων και η Ρωσική Σύνοδος αναθεμάτισαν τους Κομμουνιστές και όλους όσους συνεργάζονταν μαζί τους και ειδικότερα εκείνους οι οποίοι συνεργάσθηκαν στη δημοσίευση του ανωτέρου νόμου. Αυτοί καθόρισαν επίσης την μέρα κατά την οποία θα μνημονευόταν τα ονόματα όλων αυτών που μαρτύρησαν από τους κομμουνιστές, την 25η Ιανουαρίου ημέρα του Μαρτυρίου του Μητροπολίτου Βλαδίμηρου.

Το 1922 έγινε σχίσμα μεταξύ του Πατριαρχείου Μόσχας και της «Ζώσης Εκκλησίας», μιας μοντερνιστικής κίνησης που χρησιμοποιούσε το νέο ημερολόγιο, έγγαμους επισκόπους και άλλους νεωτερισμούς. Με την βοήθεια των Κομμουνιστών (τους οποίους οι σχισματικοί επαινούσαν) η κίνηση απέκτησε δύναμη και τον έλεγχο ενός μεγάλου μέρους της Εκκλησίας και συγκρότησε (ληστρική) Σύνοδο η οποία καταδίκασε τον Πατριάρχη Τύχωνα. Ο Τύχων φυλακίστηκε, αλλά μετά από διεθνή πίεση απελευθερώθηκε και την 15ην Ιουλίου 1923 αναθεμάτισε την «Ζώσα Εκκλησία» κηρύσσοντας τα μυστήρια της άκυρα. Οι Κομμουνιστές συνέχισαν να ενισχύουν να ενισχύουν την «Ζώσα» (παρασυναγωγή), αλλά μετά το ανάθεμα του Πατριάρχη Τύχωνα, η δύναμη της παρήκμασε σύντομα. Ο «πατριάρχης» Κωνσταντινουπόλεως ήταν σε κοινωνία με την «Ζώσα Εκκλησία» και όχι με το τότε Ορθόδοξο, Πατριαρχείο Μόσχας από το 1924 έως και το 1929.

Την 25η Μαρτίου του 1925 πέθανε ο Πατριάρχης Τύχων (δηλητηριάστηκε από τους Μπολσεβίκους). Προ του θανάτου του κατάλογο εκ τριών μητροπολιτών, ο πρώτος εκ των οποίων, (ο οποίος ήταν ελεύθερος) θα ασκούσε τα Πατριαρχικά καθήκοντα μέχρις ότου γίνει μια ελεύθερη εκλογή. Οι δύο άλλοι Μητροπολίτες ήταν στην εξορία κατά την στιγμή του θανάτου του Πατριάρχη και έτσι ο άλλος Μητροπολίτης ο Πέτρος του Κρούτισκ έγινε ο ηγέτης της Εκκλησίας.Οι Κομμουνιστές ζήτησαν από τον Πέτρο να υπογράψει μία προκήρυξη προς υπεράσπιση της κομμουνιστικής κυβέρνησης, αλλά αυτός αρνήθηκε και στάλθηκε στην εξορία όπου και απέθανε το έτος 1936.Τότε οι Κομμουνιστές επιχείρησαν να βρουν ένα Μητροπολίτη, ο οποίος θα έπραττε ό,τι ήθελαν, αλλά όλοι οι αντιπρόσωποι του Μητροπολίτη Πέτρου παρέμειναν σταθεροί και εξορίσθηκαν.

Εν τούτοις το 1927 ο Μητροπολίτης του Νιζνί-Νοβγκόροντ Σέργιος, ο οποίος ήταν πριν της «Ζώσης Εκκλησίας» (και κατόπιν μετανόησε), εξήλθε από τη φυλακή και υπέγραψε μία προκήρυξη στην οποία έγραφε ότι: «Οι χαρές της Σοβιετικής Πολιτείας είναι και της Εκκλησίας χαρές και οι λύπες της είναι και δικές της λύπες» και ότι ο λαός «πρέπει να χρωστά χάρη στους Κομμουνιστές δια τα όσα είχαν πράξει δια την Εκκλησία». Αυτός και η «πατριαρχική» του «Σύνοδος» εκ 12 επισκόπων, έστειλαν την προκήρυξη αυτή σε όλες τις ενορίες της Ρωσίας. Εν τούτοις το 90% των ενοριών επέστρεψε την προκήρυξη χωρίς απάντηση και ο Μητροπολίτης Πέτρος και οι περισσότεροι των Επισκόπων καταδίκασαν αυτή και είπαν ότι οι ενέργειες του Μητροπολίτου Σεργίου ήταν άκυρες.

Αμέσως η μυστική αστυνομία και η Σοβιετική Εκκλησία άρχισαν να καταδιώκουν κάθε έναν που αρνιόταν την κοινωνία μετά του Μητροπολίτου Σεργίου, ο οποίος είχε κηρυχθεί ως «Κανονική» Κεφαλή της Εκκλησίας. Έτσι η Αληθής Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρωσίας, με ηγέτη τον Μητροπολίτη Πέτρο, «κατέβηκε» στις κατακόμβες.

Η δογματική θέση της Εκκλησίας των Κατακομβών είναι η ακόλουθη. Η Σοβιετική «εκκλησία» δια της κοινωνίας (και ενώσεως) με την Σοβιετική Πολιτεία, έχει πέσει υπό το ανάθεμα του 1918 εναντίον όλων των συνεργαζομένων με τους Κομμουνιστές. Είναι ως εκ τούτου μία σχισματική εκκλησία χωρίς μυστηριακή χάρη. Οι εχθροί της Εκκλησίας των κατακομβών λένε ότι χωρίσθηκε από την επίσημη Εκκλησία διά πολιτικούς λόγους και ότι ο Μητροπολίτης Σέργιος έσωσε την Εκκλησία με αυτήν τη συγκατάβαση του . Εν τούτοις η Εκκλησία των Κατακομβών απαντά ότι ο Χριστός και όχι ο Μητροπολίτης Σέργιος είναι ο Σωτήρας της Εκκλησίας και ότι σε θέματα ορθόδοξης Πίστης ουδεμία συγκατάβαση επιτρέπεται. Αυτός είναι ένας εκκλησιαστικός και όχι ένας καθαρός πολιτικός λόγος, διότι υπάρχει το εκκλησιαστικό ανάθεμα του 1918 και διότι ο κομμουνισμός έχει ως σκοπό την καταστροφή όλων των νόμιμων αρχών, πολιτικών και θρησκευτικών.

Ο αγώνας ο οποίος άρχισε το 1927 συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ένας από τους πλέον σεβαστούς ομολογητές είναι ο Ιερομόναχος (ίσως επίσκοπος) Μιχαήλ Γιαρσώφ, ο οποίος έχει φυλακισθεί από το 1931 σε πολλές φυλακές της Σοβιετικής Ρωσίας, όχι για άλλο λόγο, αλλά διότι αρνείται να υπογράψει μία γραπτή αναγνώριση, ότι αποδέχεται το Πατριαρχείο Μόσχας ως Κανονικό. Αναφέρεται ότι έχει το δώρο της προφητείας και της θεραπείας των ασθενών και βρίσκεται σήμερα (1980) στην «ειδική ψυχιατρική κλινική» του Καζάν. Μακάρι το παράδειγμα του, της ακλόνητης αγάπης για το Χριστό εν μέσω φοβερής καταδίωξης, να εμπνεύσει όλους μας και είθε ο λόγος του της Εκκλησίας των Κατακομβών: «ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον ειπώ» (δηλ. Δεν θα αποκαλύψω στους εχθρούς σου το Μυστήριο, εδώ της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας.) να καθοδηγεί όλους τους Γ.Ο.Χ.
(Άρθρο του κ. Βλαδίμηρου Moss, "ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ" (1980) 

Source: http://churchgoc.blogspot.gr/2013/02/blog-post_20.html

------

Σχόλιο omg--> Σας θυμίζει κάτι?

Με λίγα λόγια, .....Ο,τι έγινε στην Ελλάδα (το Σχίσμα του Νέου Ημερολογίου) και διαχωρίστηκε το τοπίο σε Παλιόημερολογίτες (ακαινοτόμητη Εκκλησία του Χριστού / εντός Εκκλησίας) και Νέο Ημερολόγιο (Καινοτομία και Σχίσμα / Εκτός Εκκλησίας - προκειμένου να εφαρμοστεί η Αιρετική Εγκύκλιος του 1920), κάτι αντίστοιχο έγινε και με τους Ρώσους (μόνο που εκεί δεν αλλάξανε το ημερολόγιο).

Κοινός παρονομαστής --> Ο Πόλεμος των σκοτεινών δυνάμεων και ο γενικότερος ΔΙΩΓΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΩΝ της ΜΙΑΣ Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού (και όχι του κράτους).

Οι Ορθόδοξοι των (σύγχρονων) "κατακομβών" της Ρωσίας είναι όπως οι "παλαιοημερολογίτες" της Ελλάδας (τρόπο τινά).
Και στις δυο περιπτώσεις (Ελλάδα - Ρωσία) υπήρξε σχίσμα (και μάλιστα σε "κοντινές ημερομηνίες / Χρονολογίες" (1924 Ελλάδα το Σχίσμα του Νέου Ημερολογίου και 1927 στην Ρωσία το Σχίσμα του Πατριαρχείου Μόσχας (της «Σοβιετικής Εκκλησίας»)..!!! Τυχαίο? Δεν νομίζω...!!! Πόλεμος εναντίων της Ορθοδοξίας ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ σχεδόν ή έστω "συντονισμένα").
(ποιός να κρύβεται άραγε από πίσω? Μήπως η ΜΑΣΟΝΙΑ? Μα φυσικά και ΝΑΙ. Άλλωστε και τον κουμμουνισμό στην Ρωσία, οι σκοτεινές δυνάμεις (εβραίοι ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ κλπ) τον επέβαλλαν για να καταστρέψουν την Ορθοδοξία...!!!)

Στην Ελλάδα το Σχίσμα (και αίρεση) του Νέου Ημερολογίου (1924) και στην Ρωσία το Σχίσμα του Πατριαρχείου Μόσχας και της «Ζώσης Εκκλησίας» (1927).

Και τους Παλαιοημερολογίτες στην Ελλάδα αλλά και τους (εναπομείναντες) Ορθοδόξους των "κατακομβών" τους κυνήγησαν, φυλάκισαν, (και γενικότερα) ΔΙΩΞΑΝ μέσω της αστυνομίας και λοιπά (σωματικός και ψυχολογικός πόλεμος - τα γνωστά)...

Τέλος πάντων το θέμα δεν είναι τόσο απλό όσο το επεξηγώ (η επεξήγησή μου είναι επιεικώς χάλια, αλλά εγώ απλά προσπάθησα να το παραλληλήσω με "απλά λόγια" (Ρωσία - Ελλάδα) για να σας δείξω τι παίζει και "παραέξω" και να προβληματιστείτε)...

Ποιός θα κάτσει να σας τα πει αυτά εσάς? Οι Νεοημερολογίτες που φέρνουν τον Οικουμενισμό?
Μπα...δεν νομίζω...

Υστερόγραφο: για όσους ΔΕΝ έχουν διαβάσει την Αιρετική Εγκύκλιο του 1920 και ενδιαφέρονται να δουνε ΓΡΑΠΤΩΣ το "ΓΙΑΤΙ έγινε το ΣΧΙΣΜΑ του ΝΕΟΥ Ημερολογίου"...., ας ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΝ (Dowload) το αρχείο με το ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από τα ΦΙΛΗΜΑΤΑ ΙΟΥΔΑ για να ενημερωθούν.

DOWNLOAD:
filimata_iouda_part_08-21_Small.pdf.zip (2.70MB)
http://www.sendspace.com/file/z1ap7s

Ο λόγος που αλλάξανε το ημερολόγιο (όπως θα δείτε και στην Αιρετική Εγκύκλιο του 1920) ΔΕΝ ήταν η "διόρθωση" του ημερολογίου αλλά ο συνεορτασμός με τους αιρετικούς για να φέρουν τον Οικουμενισμό. Γιαυτό και ονομάζουν "Εκκλησίες" (του Χριστού) και "Συγκληρονόμους" της βασιλείας του Θεού τα ανίερα σχίσματα και τις αιρέσεις.
Αυτό ονομάζεται ΠΡΟΔΟΣΙΑ της Ορθοδοξίας.


Να λοιπόν πως διασυνδέεται η "ιστορική αλληλουχία των γεγονότων"...!!! Να λοιπόν "τι κάνουν οι" (κρατικές) "Επίσημες Εκκλησίες" (του Κράτους και όχι του Χριστού) και "πόσο ορθόδοξες είναι"...!!!!

Ας μην ξεχνάμε και τα παρακάτω...!!!!
- ἡ πατριαρχική ἐγκύκλιος τοῦ 1920, (διαμέσω της εγκυκλίου φαίνονται ΞΕΚΑΘΑΡΑ οι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ του ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ - ΠΡΙΝ κάνουν το σχίσμα οι Νεο-Ημερολογίτες)
- ἡ ἐπίσημη «ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων» τό 1965 ποῦ ἀπό τήν φύση τούς εἶναι αἰώνια,
- ἡ ἐπίσημη χορηγία τῶν Μυστηρίων πρός τούς παπικούς το 1969 ἀπό τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας,
- ἡ συμμετοχή τῶν ὀρθοδόξων στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) ὡς ἰδρυτικά του μέλη ἀπό τό 1948 (οὔτε οἱ Παπικοί δέν καταδέχτηκαν ποτέ νά γίνουν μέλη τοῦ ΠΣΕ) ,
- ἡ συνοδική ἀναγνώριση τῶν Λατίνων στό Μπάλαμαντ τό 1993,
- ἡ συνοδική ἀναγνώριση τῶν Μονοφυσιτῶν στό Σαμπεζύ ἀπό 9 ὀρθόδοξες ἐκκλησίες καί οἱ μετά αὐτῶν ἑνωτικές ἀποφάσεις τῶν Πατριαρχείων Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας,
- ἡ ἐπίσημη ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος καί τῆς ἱερωσύνης τῶν Λουθηρανῶν στό Φράιζινγκ ἀπό τόν Γερμανίας Αὐγουστίνο καί τήν περί αὐτόν Σύνοδο,
- ἡ δί’ ἐπιχύσεως καί ραντισμοῦ ἀντικατάσταση τῆς τριπλῆς καταδύσεως στό Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος πρός ὁμοίωσιν μέ αὐτό τῶν Λατίνων
Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος το "ποιός είναι τελικά Ορθόδοξος και ποιός όχι"...ή μάλλον πιο σωστά--> "Ποιός τελικά ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Ορθόδοξος και ποιός όχι"...!!!!

Μη νομίζετε,....όλα "διασυνδέονται" μεταξύ τους και "συμπληρώνουν το Puzzle"....!!!! "Είναι Βαθιά η Λαγουδότρυπα"...
«Όσο κι αν είναι λίγοι αυτοί όπου διατηρούν την ευσέβεια, αυτοί είναι η Εκκλησία» (Αγ.Νικηφόρος)\n\n«Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν.» (Λουκ.ιβʼ32)

Re: ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ

3
Ναι, ε?
Σε τι είδους σχίσμα αναφέρεσαι?
Για δώσε περισσότερες πληροφορίες αν μπορείς?
«Όσο κι αν είναι λίγοι αυτοί όπου διατηρούν την ευσέβεια, αυτοί είναι η Εκκλησία» (Αγ.Νικηφόρος)\n\n«Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν.» (Λουκ.ιβʼ32)

Re: ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ

4
Δεν νομίζω οτι μπορούμε να συγκρίνουμε τα γεγονότα στην Ρωσία με την Ελλάδα.Εκεί κυριαρχούσαν οι Μπολσεβίκοι,οι οποίοι ήταν άκρα άθεοι και δη καθοδηγούμενοι απο Εβραίους.Στόχος τους ήταν να φέρουν άθεο καθεστώς.Οπότε είναι άξιο απορίας πως δεχόντουσαν τον πατριάρχη Σέργιο,αν δεν ήταν άνθρωπός τους και ελεγχόμενος απο το άθεο καθεστώς;
Η διακύρηξη του 1927 ,που αποτέλεσε και λόγο του σχίσματος ήταν οτι έλεγε οτι η άθεη και αντιχριστιανική ηγεσία ήταν σωστή και έπρεπε να μνημονεύονται οι άθεοι ηγέτες και όποιος ήταν εναντίον της ,ήταν εναντίον της εκκλησίας.
Περισσότερο μπορούμε να την ομοιάσουμε με κάποιες περιπτώσεις εν καιρώ Τουρκικού ζυγού.

Παραθέτω:


Ὁ Σοβιετικός συγγραφέας Φ. Πλετσούκ ἔγραφε τό 1933 σέ ἕνα φυλλάδιο μέ τόν τίτλο, "Νέος σταθμός στόν ἀγῶνα κατά τῆς Θρησκείας": "Οἱ ἐργάτες πού πιστεύουν στό Θεό καί ἐπιθυμοῦν νά συμμετάσχουν σέ θρησκευτικές ἀκολουθίες, ἔχουν τούς ναούς τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας". Ἡ προηγούμενη χαρακτηριστική μαρτυρία ἀποδεικνύει (καί ὄχι μόνον αὐτή), ὅτι τό "Πατριαρχεῖο Μόσχας" δημιουργήθηκε γιά νά ἐλέγχουν μέσῳ αὐτοῦ οἱ ἀθεϊστικές Ἀρχές τίς θρησκευτικές δραστηριότητες τῶν πολιτῶν, ἀφοῦ, κατά τόν ἴδιο συγγραφέα, "ἄλλες θρησκευτικές ὁμάδες καταφεύγουν στίς στέππες, στή δυτική Σιβηρία, στά Οὐράλια, στό νότιο Καύκασο καί σ' ἄλλα μέρη· διοργανώνουν οἴκους προσευχῆς σέ ἰδιωτικά σπίτια, στό βάθος τῶν σπηλαίων καί ἀλλοῦ· (καί ἔτσι) οἱ Κρατικές Ἀρχές ΔΕΝ μποροῦν νά ἐλέγξουν τήν δράση τους".
Ἐνδεικτικές τοῦ ρόλου τῆς ὑπό τόν Μητροπ. Σέργιο «Ἁγίας Πατριαρχικῆς Συνόδου» ἦταν οἱ πρῶτες ἐνέργειές της:
Τόν Ἰούλιο τοῦ 1927 ὁ Μητροπ. Σέργιος μέ ἔγγραφό του, τό ὁποῖο ὑπέγραφαν ἄλλοι τέσσερεις Ἐπίσκοποι, στράφηκε ἀνοικτά κατά τοῦ Πάπα καί τοῦ Ἀγγλικανοῦ Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Καντέρμπουρυ (ἐπειδή εἶχαν τοποθετηθεῖ δημόσια ἀπέναντι στό θέμα τῶν θρησκευτικῶν διωγμῶν) καί βεβαίωσε, ὅτι "ἐν τῇ Σοβιετικῇ Ἑνώσει οὐδέποτε ὑπῆρξαν, οὐδέ σήμερον ὑφίστανται θρησκευτικοί διωγμοί", ἀλλά "κρατεῖ πλήρως ἐλευθερία συνειδήσεως" (Π. Ν. Τρεμπέλα, "Τό αὐτοκέφαλον τῆς ἐν Ἀμερικῇ Μετροπόλια"· καί "Κ.Γ.Ο.", τ. 1983, σελ. 214).
Ἀκόμη, τήν 29η Σεπτ. 1927 ἐκδόθηκε ἡ ὑπ' ἀρθμ. 549 Ἐγκύκλιος, μέ τήν ὁποία ἐπιβλήθηκε τό "ἐπ' ἐκκλησίαις" μνημόσυνο τῶν Σοβιετικῶν Ἡγετῶν καί ἀπαγορεύθηκε τό μνημόσυνο τῶν ἐξορίστων Ἐπισκόπων. (Ἐπιβάλλεται νά ἀναφερθεῖ στό σημεῖο αὐτό, ὅτι τό Φθινόπωρο τοῦ 1927 δολοφονήθηκε ὁ Ἐπίσκοπος Ἱερόθεος τοῦ Βελίκ - Οὐστίνσκ, ἐπειδή ἀρνήθηκε νά μνημονεύσει τούς ἀθέους Σοβιετικούς Ἡγέτες). Τήν 6. 8. 1927 ὁ Μητροπ. Σέργιος κήρυξε τά Μυστήρια τῶν ἀντιφρονούντων πρός αὐτόν Ἀρχιερέων ἄκυρα καί ὅρισε τήν ἀναμύρωση ὅσων βαπτίζονταν ἐκτός κοινωνίας μέ τό ἐκκλησιαστικό του σχῆμα. Μέχρι τό 1929 15 Ἐπίσκοποι εἶχαν φυλακιστεῖ ἤ ἐξοριστεῖ, ὁ Μητροπ. Κύριλλος εἶχε ἐξοριστεῖ στό Turukhansk καί 40 περίπου Ἐπίσκοποι εἶχαν τιμωρηθεῖ γιά τήν ἀνυπακοή τους μέ δυσμενῆ μετάθεση. (Vl. Rusak, “Svidetel’ stvo” σελ. 175 καί Gubonin, σελ. 409).
Αὐτό τό μοντέλο τῆς ἐλεγχόμενης ἀπό τό ἀθεϊστικό Κράτος "Ἐκκλησίας" (τό ὁποῖο στήν ἱστορική συνέχεια ἔμεινε γνωστό σάν "Σεργιανισμός"), ἀπορρίφθηκε ἀπό τό σύνολο σχεδόν τῆς Ρωσικῆς Ἱεραρχίας. Ἀπό τούς 150 περίπου Ἐπισκόπους πού ὑπῆρχαν στή Ρωσία τό 1927, οἱ 80 τοποθετήθηκαν ἐναντίον τῆς Διακηρύξεως, 17 τήν ἀπέρριψαν χωρίς νά δημοσιοποιήσουν τήν θέση τους καί 9 ἀρχικά τήν ἀπέρριψαν καί στή συνέχεια τήν ἀποδέχτηκαν (“Pravoslavnaia Russ” ἀριθμ. 14, 1587, Ἰουλ. 15/28 1997, σελ. 7). Στούς Ἐπισκόπους αὐτούς δέν περιλαμβάνονται ὅσοι εἶχαν χειροτονηθεῖ μυστικά ἀπό τόν Ἀρχιεπ. Ἀνδρέα τῆς Οὔφα (συνολικά 42)......


Τό 1932 ὁ Στάλιν ξεκίνησε ἕνα πενταετές πρόγραμμα ἐξαλείψεως τῆς θρησκείας στή Σοβιετική Ἕνωση. Τό 1937 ὅμως τό 1/3 τῶν κατοίκων ἀστικῶν περιοχῶν καί τά 2/3 τῶν κατοίκων τῶν ἀγροτικῶν περιοχῶν, δήλωναν πίστη στό Θεό. Αὐτό εἶχε σάν συνέπεια τήν ἔνταση τῶν διωγμῶν, μέ ἀποτέλεσμα τό 1937 νά θεωρεῖται τό πλέον αἱματηρό στήν ἐξέλιξη τοῦ ἀντεκκλησιαστικοῦ διωγμοῦ. Σύμφωνα μέ στοιχεῖα τῆς ἴδιας τῆς Σοβιετικῆς Κυβερνήσεως τό 1937 συνελήφθησαν 136.900 Κληρικοί καί Μοναχοί, ἀπό τούς ὁποίους οἱ 85.000 ἐκτελέστηκαν (“Orthodoxe de Presse” , φ. 204, Ἰαν. 1996, σελ. 15). Σύμφωνα μέ ἄλλη πηγή ἀπό τό 1917 μέχρι τό 1980 εἶχαν ἐκτελεστεῖ περίπου 200.000 Κληρικοί, ἐνῶ ἄλλες 500.000 εἶχαν φυλακιστεῖ ἤ ἐξοριστεῖ σέ στρατόπεδα.
Ὁ Ἐπίσκοπος Γρηγόριος Γκράμπε σημειώνει, ὅτι μετά τήν Διακήρυξη τοῦ 1927, "οἱ παλαιότεροι Ἐπίσκοποι ἐκατηγόρουν τόν Μητροπ. Σέργιον, ὡς καταχρασθέντα τῆς ἐμπιστοσύνης τοῦ Μητροπ. Πέτρου, διακηρύσσοντες, ὅτι ὑπερέβη τό ὅριον τῶν δικαιωμάτων καί καθηκόντων του, συνάπτων συμφωνίαν μέ τήν ἄθεον Σοβιετικήν Κυβέρνησιν, καταστάς οὕτω ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ.
Πολλοί Ἐπίσκοποι διέρρηξαν πλήρως πάντα δεσμόν καί ἐπικοινωνίαν μετ' αὐτοῦ, οὗ ἔνεκα καί κατεδιώχθησαν ἀπηνῶς ὑπό τῶν Σοβιετικῶν Ἀρχῶν, ὥστε ἀμυνόμενοι καί διά τήν διατήρησιν τῆς Πατρῶας Πίστεως νά ὀργανώσωσι ΜΥΣΤΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, γνωστήν ἔκτοτε ὡς Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν" (αὐτ., σελ. 11).
Μέ τήν θέση αὐτή συμφωνεῖ καί εἰδικός πάνω σέ θέματα Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Καθηγητής Σόλων Νινίκας (μέ τήν παρατήρηση, ὅτι φαίνεται νά ἔχει μόνον ὑπ' ὄψη τους τούς "Ἰωσηφίτες" καί ὅτι ἡ ὁρολογία πού χρησιμοποιεῖ ["ἀποσχίσθηκαν" καί "δημιούργησαν"], εἶναι ἀδόκιμη ἀπό Ὀρθόδοξη ἄποψη).
"Ἄλλοι Ἐπίσκοποι - γράφει - θεώρησαν τήν Δήλωση τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου ὡς προδοσία, ὡς ἀπεμπόληση τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἧττα τῶν Χριστιανῶν. Πολλοί ἀπό τούς δυσαρεστημένους προχώρησαν ἀκόμα πιό πέρα, ἀποσχίσθηκαν ἀπό τήν ἐπίσημη Ἐκκλησία καί δημιούργησαν τήν "Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν".
Ἐπί κεφαλῆς τῆς κινήσεως αὐτῆς ἐτέθη ὁ τότε Μητροπ. Πετρουπόλεως Ἰωσήφ καί τόν ἀκολούθησαν μερικές ἑκατοντάδες Ἱερέων καί ἀρκετοί πιστοί. Ἔτσι ἀρχίζει τήν Ἱστορία της ἡ λεγομένη "Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν" τῆς Ρωσίας. Ἐκτός νόμου καί ὑπό συνεχῆ διωγμόν. Ἀπό τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς, ἀναφέρονται χαρακτηριστικά γεγονότα, τά ὁποῖα διεγείρουν τόν θαυμασμό καί καταδεικνύουν τό μεγαλεῖο τῆς Πίστεως» (Σολ. Νινίκα, "Οἱ Νέοι Μάρτυρες τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας", σελ. 266).
Ὁ Καθηγητής Παν. Τρεμπέλας ἀναφερόμενος στό Μητροπ. Σέργιο σημειώνει, ὅτι "ἄν ληφθῇ ὑπ' ὄψιν, ὅτι καί ἄλλοι Ἐπίσκοποι Τυχωνικοί εἶχον διεκδικίσει μετά τόν θάνατον τοῦ Τύχωνος τήν Τοποτηρητείαν, ἐπέτυχε δέ οὗτος νά προκριθῇ ὑπό τῶν Σοβιέτ, ἐπί πλέον δέ ὅτι τῷ 1926, παρά τό ὅτι ἐπανειλημμένως εἶχε φυλακισθῇ, ἐπετύγχανε νά ἀποφυλακίζεται, ἐνῶ πλεῖστοι Ἱεράρχαι ἐξωρίσθησαν, αἱ κατ' αὐτοῦ κατηγορίαι πρέπει νά μή ἐστεροῦντο ἱκανῆς δόσεως ἀληθείας" (Π. Ν. Τρεμπέλα, αὐτ. καί "Κ.Γ.Ο.", τ. 1983, σελ. 214).





Περισσότερα δείτε εδω
http://churchsynaxarion.blogspot.gr/2009/04/1.html



Ὑπό τό φῶς αὐτῶν τῶν δεδομένων οἱ Μπολσεβίκοι εἶδαν τήν Ρωσική Ἐκκλησία ὄχι μόνον σάν ἰδεολογικό, ἀλλά καί σάν πολιτικό ἀντίπαλο. «Τό Κόμμα - ἔγραψε ὁ Στάλιν – δέν μπορεῖ νά παραμείνει οὐδέτερο μπροστά στή Θρησκεία. Διεξάγει ἕναν ἀντιθρησκευτικό ἀγῶνα ἐναντίον κάθε θρησκευτικῆς προκατάληψης» ("Works", τόμος 10ος, σελ. 132). Ἔτσι, σέ πρώτη φάση προσπάθησαν νά πετύχουν τήν φυσική Της ἐξόντωση, τήν πλήρη καταστροφή Της, τήν διαγραφή Της ἀπό τήν κοινωνικό - πολιτική πραγματικότητα πού ἤθελαν νά ἐπιβάλλουν. Αὐτό προσπάθησαν νά τό πετύχουν μέ τόν φοβερό διωγμό πού ἐξαπέλυσαν καί μέ μία σειρά νόμων πού ἔφερναν τήν Ἐκκλησία στό περιθώριο τῆς ζωῆς τῆς Σοβιετικῆς κοινωνίας. Μετά ἀπό μία πενταετία περίπου (1917 - 1922), ἡ προσπάθεια αὐτή ἀπέτυχε, διότι ὁ διωγμός καί ἡ δήμευση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας - τελικά - ἀπάλλαξε τήν Ἐκκλησία ἀπό τά καιροσκοπικά Της στοιχεῖα καί τόνωσε τήν ἁγνή, ἁπλή, λαϊκή πίστη.
Στή συνέχεια οἱ Σοβιετικοί προσπάθησαν νά ἐντάξουν τήν Ἐκκλησία στό δικό τους κρατικό μηχανισμό καί νά τήν κάνουν ὄργανο τῆς δικῆς τους ἐξουσίας (1922 "Ζωντανή Ἐκκλησία", 1927 Διακήρυξη Μητροπ. Σεργίου).
Μία ἀπό τίς πρῶτες πράξεις τῶν Μπολσεβίκων μόλις κατέλαβαν τήν ἐξουσία (Ὀκτώβριος 1917), ἦταν ἡ ἔκδοση τοῦ "Διατάγματος γιά τήν γῆ", μέ τό ὁποῖο ἐθνικοποιήθηκε ὅλη ἡ γῆ, ἀσφαλῶς καί ἡ ἐκκλησιαστική - μοναστηριακή ("The Nationalisation of monastery property in Soviet Russia (1917 - 1921)", Μόσχα 1975, σελ. 113, 120, 132 καί 178). Ὅμως οἱ Μπολσεβίκοι δέν πῆραν τήν γῆ ἀπό τήν Ἐκκλησία γιά νά τήν καλλιεργήσουν, ἀλλά γιά νά ἀποδυναμώσουν τήν Ἐκκλησία. Ἔτσι ἡ γῆ - κατεστραμμένη ἀπό τήν ἐγκατάλειψη καί τόν Ἐμφύλιο Πόλεμο - ἐρήμωσε καί ξέσπασε φοβερή πεῖνα. Ὑπολογίζεται, ὅτι τό 1922 ὑπῆρχαν στήν Ρωσία 30 περίπου ἑκατομμύρια πεινασμένοι ἄνθρωποι! Μέ πρόσχημα τήν ἐξεύρεση χρημάτων γιά τήν ἀγορά τροφίμων, "ἄρχισε μία συστηματική πλέον καί ὄχι περιστασιακή ἐκστρατεία ἐξοντώσεως τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας" (Ἀθ. Δεληκωστόπουλου αὐτ. σελ. 92).
Μετά τήν ληστεία τῶν πολυτίμων ἐκκλησιαστικῶν κειμηλίων (κυρίως εἰκόνων, ἀπό τίς ὁποίες πολλές κατέληξαν σέ ἀγορές τῆς Δύσεως), οἱ Μπολσεβίκοι δήμευσαν τά Ἱερά Σκεύη. Προηγουμένως ὁ Πατριάρχης Τύχων εἶχε διαθέσει στό Σοβιετικό Κράτος, ὅτι δέν εἶχε σχέση μέ τήν λατρεία, ὅταν ὅμως ἄρχισαν οἱ ἀρπαγές Ἱερῶν Σκευῶν, ἀφόρισε τούς ἱερόσυλους.
Ἡ ἀντίδραση στή δήμευση τῶν Ἱερῶν Σκευῶν ἀποτέλεσε ἀφορμή γιά συστηματικό διωγμό τῶν πιστῶν, Κληρικῶν καί λαϊκῶν. Πρός τό τέλος τοῦ 1922 τά θύματα τοῦ διωγμοῦ αὐτοῦ εἶχαν φθάσει τίς 8.000! (μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί ὁ Μητροπ. Πετρουπόλεως Βενιαμίν). Τήν 19. 3. 1922 ὁ Λένιν ἔστειλε ἀπόρρητη ἐπιστολή στό Β. Μ. Μολότωφ, στήν ὁποία μεταξύ ἄλλων ἔγραφε καί τά ἀκόλουθα:
" Γιά μᾶς, αὐτή ἀκριβῶς ἡ στιγμή δέν εἶναι μόνο ἐξαιρετικά εὐνοϊκή, ἀλλά καί γενικά ἡ μοναδική στιγμή, πού ἔχουμε 99 πιθανότητες στίς 100 νά συντρίψουμε τόν ἐχθρό (τήν Ἐκκλησία) καί νά κατοχυρώσουμε τίς θέσεις μας γιά πολλές δεκαετίες. Αὐτή ἀκριβῶς τήν στιγμή, καί μόνο αὐτή, ὅταν στίς περιοχές τοῦ λιμοῦ τρῶνε ἀνθρώπους καί στούς δρόμους εἶναι πεταμένα ἑκατοντάδες - ἄν ὄχι χιλιάδες - πτώματα, μποροῦμε (καί εἴμαστε ὑποχρεωμένοι) νά προβοῦμε στήν ἀφαίρεση τῶν ἐκκλησιαστικῶν κειμηλίων μέ τίς πιό σκληρές, τίς πιό ἀμείλικτες ἐνέργειες, χωρίς νά διστά-ζουμε νά συντρίψουμε ὁποιαδήποτε ἀντίσταση...
Ὅσο μεγαλύτερος θά εἶναι ὁ ἀριθμός τῶν ἀντιδραστικῶν Κληρικῶν καί ἀστῶν πού θά καταφέρουμε νά ἐκτελέσουμε μέ αὐτή τήν αἰτιολογία, τόσο τό καλύτερο. Πρέπει νά δώσουμε σήμερα ἕνα τέτοιο μάθημα σ' αὐτούς τούς πολίτες, ὥστε γιά πολλές δεκαετίες νά μή σκεφθοῦν κάν νά προβάλουν κάποια ἀντίσταση" ("Ἡ Σταυροφορία τῶν Μπολσεβίκων" στά "Νέα τῆς Μόσχας", φ. Σεπτ. 1990, σελ. 9).


http://churchsynaxarion.blogspot.gr/200 ... 927-1.html
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ιστορικά θέματα για την Εκκλησία”