Με τον παραπάνω τίτλο είδε το φως της δημοσιότητας, τον περασμένο Ιούνιο, ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο («ΤΑ ΝΕΑ», ένθετο «Ταχυδρόμος», τ. 486, 20/6/2009), που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με τις σέκτες, τις παραθρησκευτικές ομάδες, αλλά και τη «Νέα Εποχή» γενικότερα. Το άρθρο αναφέρεται στη σέκτα: «Παιδιά του Θεού» (Children of God COG), του ψευδομεσσία Μω (Μωυσή-Δαβίδ) ή Ντέηβιντ Μπέργκ (David Berg), που πέθανε στις 1/10/1994. Η οργάνωση μετονομάστηκε διαδοχικά σε «Οικογένεια της Αγάπης» (Family of Love), «η Οικογένεια» (the Family), ενώ σήμερα είναι γνωστή σαν «η Διεθνής Οικογένεια» (the Family International TFI).
Επάνω στο ίδιο θέμα είχε προηγηθεί και άλλο σχετικό άρθρο με τίτλο: «Σάλος για τη σέκτα με τους παιδόφιλους» (Espresso, 5/11/2008). Και τα δύο άρθρα αναφέρονται στην περιπέτεια μιας πρώην οπαδού, της Σελέστ Τζόουνς (Celeste Jones) και του βιβλίου το όποιο αυτή εξέδωσε με τίτλο: «Ποτέ χωρίς την αδελφή μου» (Not Without My Sister), μέσα απ’ το οποίο αποκαλύπτονται τα τραγικά αδιέξοδα στα όποια οδηγούνται οι οπαδοί εκπαιδευόμενοι με τις γνωστές μεθοδεύσεις πλύσης εγκεφάλου, που εφαρμόζουν οι σέκτες, ώστε να θεωρούν το ελεύθερο σεξ, την ανταλλαγή ζευγαριών, την πορνεία, την ομοφυλοφιλία, την αιμομιξία και την παιδεραστία, σαν ένδειξη αγάπης προς τον πλησίον.
Αλλά ας δούμε αποσπάσματα από τα κείμενα αυτά, όπου κυρίαρχη θέση κατέχει η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών μέσα στη σέκτα:
«Ζουν σε κοινότητες σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας, κοιμούνται με ενήλικες παρά τη θέλησή τους, πιστεύουν στις προφητείες ενός παιδόφιλου αρχηγού που αυτοαποκαλείται Μωυσής ή παππούς και θεωρούν ότι ο κόσμος έξω από τη μικρή κοινωνία τους είναι εχθρικός κι επικίνδυνος. Όσα μέλη της διεθνούς σέκτας “Children of God” θέλησαν και κατάφεραν να απεμπλακούν από αυτή μιλούν για την ταπείνωση και την κακομεταχείριση που έζησαν στους κόλπους της».
Αλλού διαβάζομε:
«Ήταν λες και κατέβηκα από τη Σελήνη κι έκανα τα πρώτα μου βήματα στη Γη» λέει η 27χρονη σήμερα Σελέστ Τζόουνς, για την ημέρα της μεγάλης εξόδου της από την οργάνωση. Είναι μονάχα μία από τους εκατοντάδες νέους που είχαν την ατυχία να γεννηθούν και να μεγαλώσουν μέσα στο αρρωστημένο περιβάλλον μιας παραθρησκευτικής οργάνωσης και τώρα παλεύουν να μάθουν να ζουν. Συναντιούνται μεταξύ τους κατά εκατοντάδες σε ιστοσελίδες όπως η exfamily.org, η movingon.org, ακόμη και στο Facebook, σε ένα είδος διαδικτυακού group therapy αφού κανείς άλλος δεν μπορεί να νιώσει πως είναι να ζει κάποιος για χρόνια σαν μαριονέτα.
Συζητούν πως είναι να υπακούς έναν μουσάτο γέρο άντρα που δίνει εντολές για τα πάντα, από τον τρόπο που θα φας, μέχρι το πόσο χαρτί υγείας θα χρησιμοποιήσεις την ημέρα και κυρίως με ποιον ενήλικα θα κοιμηθείς τη νύχτα. Γιατί ο Θεός αγάπη εστί και η αγάπη δεν γνωρίζει ηλικία.
«Αγαπούσα και τον θεό και τον παππού και ήθελα να κάνω τα πάντα για να με αγαπούν κι εκείνοι» λέει η Σελέστ που αναγνωρίζει τώρα πόσο άρρωστη ήταν η ζωή που ζούσε…
Υπάρχει ωστόσο κι ένα περιστατικό, που προτιμά να το ξεχάσει για πάντα. Συνέβη την περίοδο που ζούσε σε μια κοινότητα στην Ελλάδα, μαζί με τον πατέρα της Κρίστοφερ και άλλα διακόσια μέλη της «οικογένειας’. Γεννημένος στη Γερμανία και μεγαλωμένος στην Αγγλία, ο Κρίστοφερ Τζόουνς αποφάσισε το 1973 να εγκαταλείψει φίλους, οικογένεια και σπουδές και να ζήσει σε διάφορες κοινότητες της σέκτας ανά τον κόσμο. Τότε, η Σελέστ ήταν μόλις έξι ετών, όμως το νεαρό της ηλικίας της δεν πτόησε τον άντρα που βρισκόταν πίσω από την κάμερα να της ζητήσει να γδυθεί μπροστά στο φακό και να χορέψει χαϊδεύοντας το σώμα της. Η Σελέστ έκανε ό,τι της έλεγε. «Τέλεια…», της απαντούσε αυτός, «… μπράβο. Τώρα δώσε του μερικά φιλιά για να του αποδείξεις ότι τον αγαπάς». Η μικρή το έκανε. Ήξερε άλλωστε ότι ήταν μεγάλη της τιμή να φιλήσει τον μικρό πρίγκιπα, κατά κόσμο Ρίκι Ροντρίγκεζ, που δεν ήταν άλλος από τον θετό γιο του Ντέιβιντ Μπεργκ. Αποσπάσματα από το βίντεο της Σελέστ κυκλοφορούν ακόμη στο Διαδίκτυο».
Και κάτι τελευταίο, για το ιστορικό και τη δομή της σέκτας:
«Η ιστορία τους ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, από τη Νότια Καλιφόρνια. Χίπηδες, σέρφερ και μουσικοί που ήθελαν να κάνουν την επανάστασή τους, βρήκαν στο πρόσωπο του παιδόφιλου Ντέιβιντ Μπεργκ τον ιδανικό ηγέτη. Όλοι μαζί ξεκίνησαν την περιοδεία τους στις ΗΠΑ με ένα πούλμαν, έπαιζαν κιθάρα, κυκλοφορούσαν γυμνοί και συζητούσαν για τον Ιησού. Όταν οι αμερικανικές αρχές άρχισαν να ερευνούν τις δραστηριότητες τους, εκείνοι διασπάστηκαν σε μικρότερες κοινότητες σε όλη την Ευρώπη. Κάθε κοινότητα έχει τον δικό της «βοσκό» που παραλάμβανε φυλλάδια οδηγιών από τον Μπεργκ, τα οποία ήταν γραμμένα σαν στιχάκια της Βίβλου. Μετά το θάνατό του, χρέη αρχηγού ανέλαβε η σύντροφός του Κάρεν Ζέρμπι. Αυτοαποκαλείται «Μαμά Μαρία» και ζει κρυμμένη στις διάφορες κοινότητες της οργάνωσης που πλέον φέρει το όνομα «The Family International» ανά τον κόσμο.
Η παραπάνω ομάδα αποτελεί ένα κραυγαλέο, όχι όμως και μοναδικό φαινόμενο, από τα όσα συχνά πραγματοποιούνται σε πολλές από τις οργανώσεις αυτές, τα οποία ποτέ δεν φθάνουν να γίνουν πρωτοσέλιδα η να απασχολήσουν τους «μέντορες της ενημέρωσης», καθώς δεν παρουσιάζουν σκανδαλοθηρικό ενδιαφέρον. Κάνουν την εμφάνισή τους, οι ειδήσεις αυτές, μόνον όταν υπάρχει εμφανής και κραυγαλέα εγκληματική δραστηριότητα, που αφορά στο σώμα• η ψυχή και η υποδούλωση του προσώπου παραθεωρούνται. Αυτό προφανώς δικαιολογεί και το γιατί χρειάστηκαν σχεδόν 30 χρόνια για να κινητοποιηθούν τα ΜΜΕ στη χώρα μας και να καταγγείλουν το φρικτό αυτό πρόβλημα, όταν από το 1980, στο βιβλίο του, «Ψυχοναρκωτικά. Νέες αιρέσεις στην Ελλάδα» ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την συγκεκριμένη αυτή «καταστροφική λατρεία».
περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ
ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2009, ΤΕΥΧΟΣ 56
