43
από KostasL
ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΛΜΟΥΔ ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΥ
Δημοσιεύθηκε από xryshaygh στο Ιουνίου 10, 2010
Ο σατανισμός και η μαύρη μαγεία αποτελούν και σήμερα μία μάστιγα του σύγχρονου κόσμου. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ παραπληροφορούν τον λαό σχετικά με τις ρίζες και την προέλευση αυτής της θλιβερής πραγματικότητος. Γράφουν επί παραδείγματι και παρουσιάζουν σαν «ναζιστή» τον μεγαλύτερο μαύρο μάγο του 20ου αιώνος, Άλιστερ Κρόουλεϋ, ενώ είναι γνωστό ότι είχε απελαθεί τόσο από την φασιστική Ιταλία όσο και από την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, στην οποία μάλιστα είχαν εξοντωθεί από το καθεστώς όλοι οι γνωστοί συνεργάτες του. Ο ίδιος μετά τον πόλεμο υπερηφανευότανε ότι ήταν συνεργάτης της Ιντέλιτζενς Σέρβις και συνέβαλε στην ήττα του Χίτλερ. Ας έλθουμε όμως στο ζητούμενο αυτού του κειμένου, στο να εξετάσουμε δηλαδή, με στοιχεία τις ρίζες και την προέλευση του σατανισμού. Στις αρχές του 14ου μ.Χ. αιώνα άρχισε να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της στην Ευρώπη, μία αποκρουστική σε εκδηλώσεις και φρικώδης σε περιεχόμενο εκδήλωση της Εξέλιξης του Δυϊσμού: Ο Σατανισμός, λατρεία δηλαδή του Σατανά – Σεϊτάν και ποικίλες λατρευτικές λειτουργικές του, που μπορούν να αποδοθούν με τον όρο “μαύρη μαγεία”. Βεβαίως αυτό το αντικείμενο πρέπει να προσεγγίζεται πάντοτε με εξαιρετική λεπτολόγο προσοχή για 2 λόγους:
α) Πολλά εγράφησαν σχετικά με τον Σατανισμό σαν παράγωγα μεσαιωνικών προλήψεων, καθώς επίσης και σαν κατηγορητήριο ενάντια σ’ αυτούς που αποσκιρτούσαν από την Ρωμαιοκαθολική Χριστιανική Εκκλησία, οπότε το Βατικανό έβλεπε σαν όργανα του Σατανά όλους εκείνους που εμάχοντο τον Καθολικισμό.
β) Αφ’ ετέρου, όμως, υφίσταται μία υπεραπλουστευμένη μηχανιστική – υλιστική αντίληψη – ερμηνεία της Ιστορίας, η οποία αρνείται εξ’ ολοκλήρου την ύπαρξη κάθε Απόκρυφης Δύναμης, απορρίπτει δε ασυζητητί όλες τις αποκαλύψεις γύρω από το αντικείμενο – από όπου και εάν αυτές προέρχονται – σαν παράγωγα υστερικής φαντασίωσης και ψυχοπαθολογίας. Αυτή η (β) συνιστώσα είναι έντονα παρούσα σε κάθε προσέγγιση, μιας και η υπερβολή, το άλογο στοιχείο, η ευπιστία – μωροπιστία των “αποδεκτών” του σατανισμού και η άγνοια – αφέλεια προξενούν συχνά την αυτογελοιοποίηση αυτών των κύκλων. Όμως το δρώμενο και το φαινόμενο του Σατανισμού αποτελεί μία τρέχουσα όσο και υφισταμένη Ιστορική πραγματικότητα. Για τούτο εμείς οι Εθνικιστές που συχνά – πυκνά γινόμαστε δέκτες του οχετού παραπληροφόρησης του σιωνοκρατούμενου συστήματος, οφείλουμε παρά την αποστροφή, οργή ή θυμηδία που μας προξενεί να πάρουμε θέση με αφορμή πρόσφατα συμβάντα στην Πατρίδα μας.
Έτσι λοιπόν, θα ήταν επιπόλαιο και αφελές να αρνείται κανείς ότι δεν υπήρξε ή δεν υπάρχει συστηματική λατρεία του κακού. Άσχετα αν διάφοροι αλήτες, (μεγαλοαστικής ή προλεταριακής προέλευσης δεν έχει σημασία), εγκληματίες, (εμφύτως ή επικτήτως δεν έχει επί του παρόντος σημασία), επένδυσαν την αντιανθρώπινη κτηνωδία τους με ένα συνονθύλευμα μυθικοθρησκευτικών και φαντασιωσικών δεδομένων, γιατί αναζητούσαν ένα “ντεκόρ” αυξημένης αισθητικής απόδοσης, γιατί ήθελαν σαδισμό και ερωτισμό Hi-Fi. Άσχετα με τους αποκαλυφθέντες δολοφόνους ή τους αγνώστους αναλόγους τους, η επίκληση των σκοτεινών δυνάμεων υπήρξε μια πρακτική από τα πρωτόγονα στάδια της ανθρωπότητας (συναντόμενη ιδιαίτερα στα Σημιτικά φύλα).
Πρακτική, η οποία στην Χριστιανική περίοδο στην Ευρώπη βρήκε την έκφρασή της σε ομάδες όπως οι Καϊνίτες, οι Ευχίτες και οι “Εωσφοριστές” (Λουσιφεριανοί). Αυτά τα στοιχεία δεν είναι εικασίες, είναι δεδομένα της ιστορίας, συμβάντα πιστοποιημένα και καταγεγραμμένα. Περί το τέλος του 12ου μ.Χ. αιώνα, ο Εωσφορισμός εξαπλώθηκε στην Στυρία, το Τυρόλο και την Βοημία φθάνοντας ανατολικά ως το Βρανδεμβούργο, ενώ τον 13ο αιώνα εισέδυσε στο Δυτικό Τμήμα της Γερμανίας φθάνοντας την κορύφωση της ανάπτυξής του στον 14ο αιώνα οπότε υπήρχαν Εωσφοριστές σε όλη την Γερμανία, την Ιταλία και την Γαλλία. Σ’ αυτήν την ιστορική φάση η λατρεία των αυτοαποκαλούμενων Εωσφοριστών είχε μετεξελιχθεί και από πλευράς κατήχησης – Δογματικής, αποδίδοντας στον Σαταναήλ τον τίτλο του Πρίγκιπα – κυρίαρχου του κόσμου, ενώ στους Ιταλικούς κλάδους, που έλεγαν ότι εξασκούν την “αρχαία θρησκεία”, υφίστατο η πιο προωθημένη θεωρητική μορφή του Σατανισμού: “η αγάπη προς το κακό, προς χάριν του κακού”. Η μαγική τέχνη είχε θεωρηθεί ένα επάγγελμα και υπήρχαν κρυφά σχολεία μαγισσών για την εκμάθηση των φερομένων ως μαγικών πρακτικών. Όταν λοιπόν καταλογίζουμε ευθύνη ή απονέμουμε εύσημα στην δράση της Εκκλησίας εκείνα τα χρόνια για την δίωξη της μαγείας και των Σατανιστών, πρέπει να αναγνωρίσουμε πρωτίστως το γεγονός ότι δεν εστρέφετο (“καλώς” ή “κακώς”) κατά προσώπων, αλλά εναντίον ενός ολόκληρου συστήματος ομάδων, δομών και λειτουργιών, το οποίον εκλήθη να καταστρέψει.
Η πεμπτουσία την όποιας Σατανιστικής πρακτικής ήταν και είναι η βεβήλωση, η από-ιεροποίηση, η καταστροφή των στοιχείων, δομών, συμβόλων και ιερών δηλαδή των συνόλων στοιχείων – “Θέσεων” της Χριστιανικής ή άλλης Θρησκείας. Η ενεργός “Αντίθεση” σε κάθε καταξιωμένη οντότητα, ύπαρξη, ιδέα ή παράγωγο που έχει τη θέση του στο κοσμοθεωρητικό οικοδόμημα μίας Θρησκείας. Ένας από τους πρωτοπόρους του Μασσωνικού Αποκρυφισμού ο Ελιφάς Λεβί γράφει για τις τελετές Επίκλησης των Σατανικών Δυνάμεων της Κόλασης: “Είναι απαραίτητο να εξευτελιστούν οι τελετές της θρησκείας που ανήκει κάποιος και να ποδοπατηθούν τα ιερά σύμβολά της”.
Εκεί βρίσκεται η εξήγηση των ακατανόητων πράξεων εμετικής αθλιότητας όπως σύληση των τάφων, βεβήλωση και καταστροφή των λειψάνων αγίων, ασέβεια προς τους νεκρούς, καταστροφές και βεβηλώσεις ναών ή ιερών σκευών. Όλοι οι δήθεν εμβρόντητοι άνθρωποι των ΜΜΕ, (οι ίδιοι που προκειμένου να αυξήσουν την ακροαματικότητα των σταθμών τους διασπείρουν ανενδοίαστα τα καλλιτεχνήματα – σκουπίδια όλων των συφιλιδικών εγκεφάλων της σύγχρονης λεγόμενης τέχνης) μπορούν κάλλιστα να βρουν την περιγραφή της Μαύρης Σατανικής “λειτουργίας” στην περιγραφή που δίνει με αηδείς λεπτομέρειες ο Huysman στο βιβλίο του La-bas. Η αναπαραγωγή της με ποικίλες χωροχρονικές παραλλαγές, πιστοποιεί έμμεσα το υπαρκτό της “ανύπαρκτης” μέχρι πρόσφατα, κατά τους υπεύθυνους ανίερης ανθρωποβόρας σατανιστικής λατρείας. Ακόμη όποιοι νομίζουν από υπερβάλλοντα “σκεπτικισμό”, πως τα φαινόμενα ή δρώμενα αυτά είναι περιστασιακά γεννήματα εγκληματικών και κοινωνιοπαθών εγκεφάλων, αρκεί μια αναδρομή στο ιστορικό πρόσωπο του Γάλλου στρατάρχη Giffes Ka Rais, γεννημένου στη Βρετάνη, Εθνικού ήρωα (!) των Γάλλων και συντρόφου της Jeanne d’ Arc! Αυτός ο τιμημένος από τους ομοεθνείς του άνδρας, ευκατάστατος και εξόχως διάσημος αναζήτησε με την συνδρομή Ιταλών Σατανιστών την βοήθεια του Σατανά για “γνώση, δύναμη και πλούτη” υπογράφοντας το “συμβόλαιο αίματος”. Η ακόρεστη επιδίωξή του για υλικές απολαβές τον οδήγησε σε αλλαγή προσωπικότητας και κλιμακωτή αποκτήνωση. Σαδιστικά βασανιστήρια, φρικτές θυσίες και εκατόμβες αθώων παιδιών ήταν το έργο του Προσήλυτου στην εβραιόπνευστη λατρεία. Απo το 1432 έως το 1440 εξόντωσε εκατοντάδες αθώων ανηλίκων (που καταγράφηκαν μετά την έρευνα η οποία επακολούθησε). Στο 1440 συνάντησε την Δικαιοσύνη: Κρεμάστηκε και το κουφάρι του κάηκε. Ποία είναι η εξήγηση της κτηνώδους συμπεριφοράς ενός πρώην έντιμου, φιλάνθρωπου και γενναίου άνδρα που ξάφνου μετέτρεψε την στάση του σε μια φρενήρη αναζήτηση απολαβών υλικού τύπου, σκορπώντας θάνατο και φρίκη; Απλά η ψυχοπαθολογική του κατάσταση;
Η “αποστειρωμένη” αυτή ψυχιατρίζουσα και λογική μηχανιστική ερμηνεία καλύπτει εν μέρει το φαινόμενο, όταν μάλιστα κανείς διαδράμοντας την ιστορία ανακαλύπτει τις ιδεολογικές συγγένειές του με τον Μαρκήσιο de Sade, στο φανατικό μίσος αντίθεσης – βεβηλωτικής απόρριψης του Χριστιανισμού. Επεκαλούντο αμφότεροι έναν αντί – Χριστό στην θέση του Χριστού, μία αντί – αρετή στη θέση της Αρετής. Τα κοσμολογικά και θεολογικά πρότυπα όλων των επωνύμων ή ανωνύμων φανερών ή συγκαλυμμένων Σατανιστών είναι ουσιαστικά μία Αντίθεση στον Χριστιανισμό. Πασπαλισμένα με εξωτερικούς τύπους ή σχήματα από τις αρχαίες παγανιστικές θρησκείες ή ακόμη με Χριστιανικές προμετωπίδες (π.χ. τα “Παιδιά του Χριστού” ή παιδιά του Μω του εβραίου πορνοβοσκού Μωυσή Ντάβιντσου Μέργκ).
Πολύ εύστοχα ο Deschamps καταδεικνύει ότι πυρήνας της Σατανικής Λατρείας και των ποικίλων μορφών (της μαύρης μαγείας που απλώθηκαν μετά τον Μεσαίωνα στην Ευρώπη, για να επανεμφανισθούν σε νέα άνθηση μετά τον Β’ Μεγάλο Πόλεμο στην Αμερική απ’ όπου επανεισάγονται κρουνηδόν στην Ήπειρο μας) είναι η Καμπάλα, αυτή η επιστήμη των δαιμονικών τεχνών, της οποίας οι εισαγωγείς ήταν οι εβραίοι.
Από το ίδιο το όνομα του άρχοντα του σκότους Σατανάς – Σεϊτάν έως τα εβραϊκής προέλευσης σύμβολα, καθώς και τα εβραϊκά ονόματα των ποικίλων σατανικών “ταξιαρχιών” είναι πρόδηλη η επίδραση των εβραίων Καμπαλιστών. Πρέπει να θυμηθούμε και πάλι την Ιστορία, (εφόδιο κρίσης για κάθε Εθνικιστή είναι η Ιστορική Εμπειρία), ώστε να γίνει ξεκάθαρη η τρομακτική πνευματική επιρροή που κατείχαν οι εβραίοι τον 15ο αιώνα στην Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και Προβηγκία. Ήδη από το 1450 είχαν διεισδύσει ακόμη και στους κύκλους των Φλωρεντινών διανοουμένων σαν φορείς της “μυστικής γνώσης” της Καμπάλα, ώστε έναν αιώνα αργότερα στην Ιταλία ο εβραίος Ισαάκ Λούρια (1533 – 1572) δημιούργησε τη Νέα Καμπαλιστική σχολή. Τα δόγματά του οργανώθηκαν αργότερα σ’ ένα πρακτικό μαγικοθρησκευτικό σύστημα από τους Χασιντίμ Ραββίνους του εβραϊσμού της Αν.Ευρώπης (“Ασκεναζήμ” εβραίοι). Ολόκληροι κανόνες κατασκευής φυλαχτών, επίκλησης δαιμόνων, μυστικής αριθμομαγείας και μαντικής των γραμμάτων είναι το παράγωγο ολόκληρης σειράς εβραίων αποκρυφιστών (όποιος αμφισβητεί αυτήν την αλήθεια ας αναζητήσει στην Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια το λήμμα Καμπάλα).
Εδώ βέβαια θα μπορούσαν “εξεγερμένοι” από “ανθρωπιστική” διάθεση οι ποικιλόχρωμοι δημοκρατοκουλτουριάρηδες να ουρλιάξουν για τον… αντισημιτισμό μας. Όμως ο Ελιφάς Λεβί που κάθε άλλο παρά αντισημίτης υπήρξε γράφει στο “Δόγμα και Τελετουργία της υψηλής Μαγείας” (ΙΙ, 220): “Οι εβραίοι, οι πλέον πιστοί ακόλουθοι του μυστικού της Καμπάλα, ήσαν σχεδόν πάντοτε οι αληθινοί κυρίαρχοι της μαγείας στον Μεσαίωνα”, και υποδεικνύει ότι ο Gilles Le Rais αντέγραψε τις τερατώδεις πρακτικές χρήσης αίματος δολοφονημένων παιδιών “από κάποια απ’ εκείνα τα παλαιά εβραϊκά γριμόρια (βιβλία πρακτικής μαγείας όπως η “Σολομωνική”), τα οποία εάν ήσαν γνωστά θα επαρκούσαν για να καταράται τους εβραίους ολόκληρη η γη”. Ανάλογα, ο Βολταίρος στο έργο του “Henriade” αποδίδει ξεκάθαρα τις μαγικές τελετές με χρήση ανθρωπίνου αίματος, όπως αυτές εφαρμόσθηκαν ιδιαίτερα στον 16ο αιώνα, στην επιρροή των εβραϊκών μαγικοθρησκευτικών τελετών. Μάλιστα υποσημειώνει στο ίδιο έργο: “Ήσαν συνήθεις οι εβραίοι που έκαμαν τέτοια χρήση για μαγικές πράξεις. Αυτή η αρχαία δεισιδαιμονία προέρχεται από τα μυστικά της Καμπάλα, της οποίας οι εβραίοι θεωρούν εαυτούς του μόνους θεματοφύλακες. Η Αικατερίνη των Μεδίκων, ο στρατάρχης ντ’ Ανκρ και πολλοί άλλοι προσέλαβαν εβραίους για τα μάγια τους αυτά”.
Πέραν όμως των διαφόρων κρίσεων που εξέφρασαν διάσημοι άνδρες της μεταμεσαιωνικής Ευρώπης για την ευθύνη των εβραίων ως γεννητόρων της μαύρης μαγείας, επί πλέον δε πέραν της οποίας υφισταμένης αντιεβραϊκής προκατάληψης των Ευρωπαϊκών Λαών κατά των εβραίων, υφίσταται μία αναντίρρητη πραγματικότητας: Η “δαιμονολογία” στην μεσαιωνική και μετέπειτα Ευρώπη υπήρξε ουσιαστικώς μια εβραϊκή “επιστήμη”. Διότι αν και υπήρχε μια πίστη στην ύπαρξη κακοποιών πνευμάτων και οντοτήτων από την αρχή της προϊστορίας σε όλους τους λαούς (και μάλιστα τέτοια πίστη συνέχισε να υφίσταται σε πρωτόγονες φυλές ή και στα αμόρφωτα κατώτερα και περιθωριακά κοινωνικά στρώματα των πολιτισμένων κοινωνιών), κυρίως μέσω των εβραίων εισήχθησαν στην Ευρώπη αυτές οι σκοτεινές προλήψεις στοιχειοθετημένες σε ένα πλήρες μαγικοθρησκευτικό σύστημα. Και δη όχι σαν δεισιδαιμονία των φτωχών στρωμάτων στις διάφορες εβραϊκές κοινότητες, αλλά σαν κύριο στοιχείο της μυστικής διδασκαλίας στην Καμπάλα και στο πλέον ουσιώδες μέρος της εβραϊκής παράδοσης. Στο Ταλμούδ, ιερό βιβλίο των εβραίων, (που αποτελεί με την Τορά – Πεντάτευχο, το Ζοχάρ, το Σουλχάν – Αρούχ και τις Γκιμαρά και Μισνά το παραδοσιακό θρησκευτικό – κοσμοθεωρητικό πλέγμα του εβραιοσιωνισμού), υπάρχει σωρεία αφηγήσεων και εξηγήσεων για τις δαιμονικές οντότητες, τον χειρισμό τους και την προστασία από αυτές. Π.χ. Ταλμούδ – πραγματεία BeraKhoth, έκτη σελίς και ένθεν: “Ένας άνδρας δεν πρέπει να βγαίνει έξω μόνος τη νύκτα που ακολουθεί την τέταρτη ημέρα, ή την νύκτα που ακολουθεί το Σάββατο, γιατί ένα κακό πνεύμα που λέγεται Agrath, η κόρη του Ma ‘hlath μαζί με 180.000(!) άλλα κακά πνεύματα, βγαίνουν στον κόσμο και έχουν το δικαίωμα(!) να πνευματίσουν οποιοδήποτε έχουν την ευκαιρία να συναντήσουν”.
Ανάλογες περιγραφές για… στρατιές δαιμόνων, τρόπους προσέγγισής τους και αποφυγής υπάρχουν σε ολόκληρη την έκταση των Ταλμουδικών κειμένων.
Γ. ΛΥΚΟΣ
Η γνώμη είναι σαν την κ*λ*τρυπίδα...Όλοι έχουν από μία! Κι οι εξουσιαστές...αυτοί που διαμορφώνουν τις απόψεις της μάζας...έχουν προωθήσει την ιδέα ότι "κάθε άποψη είναι σεβαστή"...Κι έπεισαν τον κάθε ηλίθιο στον πλανήτη, να ταμπουρωθεί πεισματικά και με φανατισμό...πίσω από την υποβολιμιαία..."προσωπική" του άποψη !
